காதல் தரும் வேதனை, வாதை - கமலா தாஸ்

ஆறு மாதங்களுக்கு பின் இரண்டே நாட்களில் ஒரு புத்தகம் வாசித்து முடிக்கும் மனநிலையை எட்டிவிட்டேன் என்ற மகிழ்ச்சியில் இப்பதிவு பகிர முயல்கின்றேன்.

ஆங்கிலம் மற்றும் மலையாள எழுத்தாளினி, கவிஞி மாதவக்குட்டியின் சுயசரிதையாகும் ‘My Story’. இயல்பிலே நல் எழுத்து பாரம்பரியம் உள்ள நாலப்பாடு என்ற குடும்பத்தில் 1934 ல் பிறந்தவர் ஆவார் இவர். தந்தை கல்கத்தாவில் பணிபுரிந்ததால் இவர் கல்வி, மற்றும் வாழ்க்கை மலபாரிலும் கல்க்காத்தாவிலுமாகவே செல்கின்றது. கான்வெற்றிலும் மற்றும் நல்ல பள்ளிகள், வீட்டில் வைத்து தனி ஆசிரியர்களால் சிறப்பான கல்வி கற்கும் கிடைக்கும் சூழலில் வளர்கின்றார். மேனோன் என்ற மேல் ஜாதியில் பிறந்த இவர் குடும்ப வழக்கப்படி தன்னை விட 15 வயது மூத்தவரான குடும்பத்தின் உறவினரான மாதவதாஸ் என்பவருக்கு மனைவியாகின்றார்.

இயல்பாகவே விரைவில் வசைப்படும் குணம் உள்ளவராக காணப்படுகின்றார். தன் 12 வயதில் உடன் படிக்கும் குறுப்பு என்ற மாணவரிடம் ஈர்ப்பு ஏற்படுவதாகவும் அவரை திருமணம் செய்ய போகிறேன் என்று தன் பாட்டியிடம் தெரிவித்தாக கூறுகின்றார். இவர் அம்மாவும் பிரசித்தி பெற்ற கவிஞராக உள்ளவர். இருப்பினும் இவர் வாழ்க்கையில் பாட்டியை போன்று தாயின்  தாக்கத்தில் வளர்ந்துள்ளதாக தெரியவில்லை. ஒரு முறை, கல்கத்தாவில் தன் ஆசிரியையின் மகனைத் தேடி அவர் இருப்பிடம் செல்கின்றார். அந்த நபரோ பத்திரமாக ஒரு டாக்சி பிடித்து மாதவியை அவர் வீட்டில் கொண்டு சேர்க்கின்றார். பின்பு தன் சொந்த ஊருக்கு பயணிக்கும் வேளையில் தன் உறவு பெண்ணின் தூண்டுதலில் ஓரினசேர்க்கையில் உள்படுகின்றார்.

தனதான துடுக்கும் அறிவாற்றலும் கொண்ட கமலா,  ஏன் தன் தந்தையிடம் இத்திருமணத்தில் தனக்கு சம்மதம் இல்லை என தெரிவிக்கவில்லை என்ற கேள்விக்குறி எழாது இல்லை. மணப்பந்தலில் இருக்கும் போது 18 வயதுள்ள ஓர் இளைஞன் மேல் தனக்கு இருந்த காதலை மறக்கவில்லை அந்த காதலனும் சாட்சியாகவே மாதவதாஸுக்கு மனைவியாகின்றார். முதல் புள்ளி முற்று புள்ளி என்பது போல் முதல் இரவு அன்றே தன் கணவர் மேல் காதல் வளர்க்காது ஓர் வெறுப்பை உமிழ்கின்றார். பின் வரும் பக்கங்களிலும் அவர் கணவர் உருவம், பல், தொழில் அவர் செயல்பாடுகள் எதிலும் இவர் எண்ணங்கள் ஒட்டவே இல்லை ஈர்க்கவும் இல்லை.  பல முறை நோய் தொற்றால் மருத்துவ மனையில் அவதியுறும் கவிஞியால் தன் நண்பர்கள் வந்து கண்டு, முத்தம் கொடுத்து சென்றதையும் சொல்லும் இடத்தில் எங்குமே கணவர் வரவே இல்லை, அவர் வங்கி பணியுமாக சுற்றி திரிந்ததாகத்தான் எடுத்து கொள்ள வேண்டும்.

கணவர் ஓர் ஆண் நண்பனிடம் உறவு வைத்திருப்பதையும் தன் பிறந்த நாள் அன்றே தங்கள் அறையில் கணவர் நண்பருடன் செலவழிக்கும் கணங்களை வெளியில் இருந்து அழுகையும் வெறுப்புமாக காணும் சூழலுக்கு தள்ளப்படுகின்றார்.

பெரும் பணக்காரியாக , நிறைய தங்கம் இரத்தினங்கள் அணிந்து மகாராணி போன்று வாழ வேண்டும் என்ற ஆசை கொள்ளும் கமலாவால்; ஒரு வங்கி ஊழியர் மனைவியாக, தரித்திரம் பிடித்து, இரண்டு பிள்ளைகளையும் வளர்த்து கொண்டு, வசதியற்ற வீட்டுகளில் வசிப்பது பெரும் கவலையும் அவமானவுமாகவும் உள்ளது. தான் இருண்ட நிறம், தனக்கு அழகில்லை, தனக்கு பகிட்டான உடை இல்லை என்ற தாழ்வுணற்சியும் மேலோங்கியவராகவே உள்ளார் கமலா.

ஒவ்வொரு முறை கணவரால் நேசிக்கப்படாது நிராகரிக்கப் படும்  வேளையில் தன் கவிதை எழுத்தால் ஆறுதலை தேடுகின்றார். அக்கவிதைகளை பத்திரிக்கையில் பிரசுரிக்கும் வாய்ப்பு பெறுகின்றார். வெறும் இல்லத்தரசியாக இருந்த கவிஞிக்கு வாசகர்கள், ஆராதகர்கள் பெருகுகின்றனர். தன் மனவெளியை திறக்க ஆள் இல்லை என்ற கவிஞியை தேடி இத்தாலி நாட்டை சேர்ந்த போளோ கவிஞர் கூட  வருகின்றார். தன் உற்ற நண்பன் மட்டுமல்ல தன் காதலனாகவும் மாற்றி கொள்கின்றார். ”உன் கணவர் குழந்தைகளை விட்டு விட்டு என்னுடன் வா உன்னை திருமணம் செய்து கொள்கின்றேன்” என்று இத்தாலி கவிஞர் அழைத்தாலும் தன் குடும்பம் தன் குழந்தைகள், தன் அப்பா குடும்பம், தன் சகோதரர்கள் எண்ணி விவாககரத்து என்ற நிலைக்கு எட்ட வில்லை.  தனக்கான பிடித்த பல நண்பர்கள் இவரை தேடி வருக்கின்றனர் அல்லது இவர் அவர்களுடன் செல்கின்றார். ஒரு இடத்தில் இவர் தொடர்ந்து புத்தகம் வாங்கும் கடை உரிமையாளர் இளைஞர் மேல் ஓர் ஈர்ப்பு வருகின்றது. கடை உரிமையாளர் பின்பு கவிஞியுடன் உள்ள உரையாடல்களை மனைவியின் துணையுடனே மேற்கொள்ளுவதை கமலா ஓர் இடத்தில் கேலியாக குறிப்பிட்டுள்ளார். ஒரு குறிப்பிட்ட ஆணுடன் தோன்றிய ஈர்ப்ப்பை இருவரும் உணர இவரை தேடி அந்த நபரே எட்டுகின்றார். இவ்வாறாக ஒரு கணவனின் நிராகரிப்பு, கணவனுக்கு மனைவியின் மேலுள்ள ஈடுபாடின்மை ஒரு பெண்ணை காதலை தேடி தேடி கண்டடைய, நிலை கடந்து பயணிக்க  வைக்கின்றது. ஆண்களிடம் தோன்றும் அதே ஈர்ப்பு பெண்களிடமும் பேணுகின்றார். தன் கணவரிடமும் இவைகள் பற்றி கூறுகின்றார். கணவரும் ”நல்லது தான் பெண் மருத்துவர் தானே உன்னை தவறாக பயண்படுத்த மாட்டார்” என்று கூறி அந்த உறவை வளரவே இடம் கொடுக்கின்றார்.

கவிஞியின் உணார்வுபெருக்கம் மற்றும் அதீத மன அழுத்தம் அவரை குடிகாரியாக மாற்றுகின்றது. சில பொழுது நிலை தடுமாறி விழும் மட்டும் குடித்து வீடு வந்து சேர்க்கின்றனர் பின்பு மருத்துவ மனையில் சேரும் சூழலுக்கும் எட்டுகின்றார்.

கொல்கத்தா, பூனா, பாம்பே போன்ற ஊர்களில் கணவரின் மாற்றலுகளுக்கு இணங்க குடியிருக்க வேண்டியிருந்த மாதவியை தன் வீட்டு நினைவுகள் விட்டு வைக்காது துரத்துகின்றது. தன் குழந்தைகளுடம் சொந்த வீட்டில் தங்கி கொண்டு விவசாயத்தில் ஈடுபடுகின்றார். தன் கணவரையும் வேலையை ராஜினாமா செய்து விட்டு தன்னுடன் இருக்கும் படி வேண்டுகின்றார். இந்த வேளையில் கேரளாவிலும் புகழ்பெற்ற கவிஞியாக சமூக ஆர்வலராக வலம் வருகின்றார். இவருடைய சுய சரிதையின் கதையின் சில பக்கங்கள் மலையாள இதழ்களில் வருவதால், கலாச்சார காவலர்களால் அவமதிக்கு உள்ளாகுகின்றார். மக்கள்  மத்தியில் குணம் கெட்ட பெண் என்ற அடையாளவும் நிலைபெறுகின்றது.  கணவனின், மற்றும் இளைய மகனின்  வேண்டுதலுக்கு இணங்கி மறுபடியும் பூனாவில் சென்று வாழ்கின்றார். 

”என் மகன்களுக்கு என தன் சிதையில் சாம்பல்கள் மிஞ்சும் என் மகன்கள் துயர் ஆறும். அவர்களுக்கு நல்ல அறிவான மக்களை மருமக்கள் கொடுப்பார்கள். என் தலைமுறை  பெற்று பெருகி இந்த பூமியில் வாழ்வார்கள்” என  தன் ஆசையை குறித்து விட்டு தன் கதையை முடித்துள்ளார்.

இந்த நாவல் 1971 ல் வெளிவந்தது. ஒரு திராவிட தென் இந்திய பெண்ணின் அதீத தைரியம் மற்றும் சுதந்திரமான மனவெளியின் வெளிப்பாடே இக்கதை. கதாசிரியின் உண்மை தன்மையை தன் வாழ்க்கையை எந்த சமரசவும் அற்று எழுத முன் வந்த துணிவை பாராட்டலாம். பல பெண்கள் திருமணம் இவ்வகையில் தான் முடிகின்றது. பிடிக்காத கணவனுக்கு பிள்ளைகளும் பெற்று கொடுத்து வாழ்ந்து முடிக்கின்றனர். அதன் வேதனையை அதன் பாதகங்களை எழுத்தூடாக விட்டு சென்றவர் கமலாதாஸ்.

தான் சந்திக்கும், சல்லபிக்கும், ஆண்களில் கிருஷ்ண பகவானை காண்பதும் தன்னை ராதையாக பாவிப்பதும் தன் பாட்டி கமலாவிடம் நீ கிருஷ்ணனின் மனைவி ராதை என்று சொல்லி கொடுத்ததின் வினையா அல்லது நம் கலாச்சார கதைகள் ஊடுருவி சென்றதின் விளைவா என்பது புதிரான கேள்வி தான். தன் தேவையை தன் ஆசையை தன் நிராகரிப்பின் வேதனைகளை காகிதத்தில் வடித்தவர் கணவரிடம் சொல்லவே இல்லையா சொல்லியும் அவர் கண்டு கொள்ளவில்லையா என்பது தெரியாத கேள்விகள். இருப்பினும் கணவன் மனைவி உறவு; ஜாதகம், ஜாதி கடந்து மனதால் இணைய வேண்டியதின் அவசியத்தையும்  அறிந்து கொள்ள வைக்கின்றது. வேண்டியது கிட்டாது போனதால் காலத்தால் அழியாத கவிஞி உருவாக வழிவகுத்தது. அன்பு, அன்பு என்று அவர் அல்லோலப்படுவது அதற்கென அவர் உழன்று அழுவது பல இடங்களில் காணலாம். பெண் கவிஞியாக பல விருதுகளை பல நல் மதிப்புக்களை பெற்ற கவிஞிக்கு தன் சொந்த வாழ்க்கையில் எதிர் கொண்ட சவால்களுக்கு அவர் கை கொண்ட  முறை அவருக்கு உதவியதா என்றால் அவர் மன உள்ச்சலிலே தன் காலத்தை கடத்தியதாகவே காணலாம்.

தன் முதல் மகனுக்கு உருவான முதல் காதலை வெகுவாக ரசித்து எழுதியுள்ளார் கமலா.  பிள்ளைகள் வளர்ப்பில், பெற்றோரை பராமரிப்பதில், தன் சகோதரங்களிடம், தன் மாமியார் என உறவுகளை நயமாக பேணுகின்றார். இருப்பினும் சொந்தங்கள் கொடுக்கும் அச்சுறுத்தலை வெறுக்கின்றார் வெடிக்கின்றார். உணர்ச்சி கொந்தளிப்பில் வாழ்ந்த ஓர் பெண்ணின் மனவும் அதை வெறும் உணர்வற்று கண்டு, உடன் வாழ்ந்த கணவரும் மனித உறவின் நிலைகளையை காட்டி செல்கின்றனர். ஒவ்வொரு முறையும் ஒவ்வொரு புது நபருடன் காதல் வருவதும் அவர்கள் தன் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டு வருவதும், அதற்கு காரணமாக அன்பு, காதல்- இன்மை இல்லா வாழ்க்கை என்று கூறுவது அகத்தின் இயலாமையா அல்லது பெண் மனத்தின் இனம் புரியா ஏக்கங்கள் தானா என்று விளங்க வேண்டியுள்ளது. காதல் புனிதம் மட்டுமல்ல  காதல்  ஒரு வாதை, நோய் என்றும் எடுத்து கொள்ள வேண்டியுள்ளது இவருடைய சுயசரிதை வாசிக்கும் போது. இவர் எழுத்து நடை உண்மையை உண்மையாக சொல்லும் தைரியம், நம்மை அவரை நேசிக்க வைக்கின்றது.

ஆழமாக சிந்தித்து வாசிக்க வேண்டிய ஆன்ம கதை . ஏன் என்றால் இன்றும் பல பெண்கள் மணப்பந்தலில் இந்த மனநிலையில் துவங்கி, இருட்டிலே முடித்து, பிள்ளைகளும் பெற்று வளர்த்து வெளிச்சமே அன்று வாழ்க்கையை முடித்து விட்டனர்.  மாதவியை போன்ற எழுத்தாளர்கள் தங்கள் வேதனைகளால் தங்கள் நிராகரிப்பின் வேதனையால் காலாகாலம் மக்கள் மனதில் எழுத்தாக வாழ்கின்றனர்.  

இந்த புத்தகம் வித்தியா பாலம் நடிப்பில் தமிழ் திரைப்படமாக வரவுள்ளது.

தனது 67 வது வயதில் இதே காதல் தாகத்தால் மதம் மாறி, தன் சுதந்திரத்தாலே அடிமையாக்கப்பட்டு  கிருஷ்ணரை முகமதாக மாற்றி காதல் பொய்யானது என்று நிரூபித்து சென்றவர் கமலா தாஸ் என்ற கமலா சுரய்யா!. http://josephinetalks.blogspot.com/2012/04/blog-post_12.html

மாமியார் வீட்டு உறவுகள்!

அத்தானுக்கு விபத்து என்றதும் காயம் கடும் காயம் என்பதை கடந்து என்னால் ஒரு போதும் சிந்திக்க இயலவில்லை. அவர் போன பின்பு பல யாதார்த்தங்களை சந்திக்கும் சூழல் சுழியில் மாட்டி கொண்டது போல் உணர்ந்தேன். விதியின் கொடூரம் இந்தளவு என்னை தாக்கும் என நம்பவே இயலவில்லை

இயல்பாகவே வேலையில் சுறுசுறுப்பும், சுய சிந்தனையும் ஒட்டி கொண்டதால் வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு கட்டத்தில் என்னால் ஆன முடிவுகள், அத்தான் ஒத்துழப்புடன், வாழ்க்கையை முன் நகர்த்துவதுமாகத் தான் இருந்தது.

இந்த திருமணமே ஒரு விபத்தாகத்தான் வாழ்க்கையில் வந்தது. அந்த விபத்தை மறிகடக்கும் முன்னே அத்தான் விபத்தில் மறைந்தது தான் மாபெரும் விபத்து.

நாம் ஏமாற்றப்படுவது நாம் நேசிப்பவர்களால் நாம் நம்புவர்களால் தான் என்பதை கூறும் விதமாக முதல் ஏமாற்றம் பெற்றோர்களால் நிகழ்ந்தது. நல்ல வசதி வாய்ப்பாக வளர்த்து விட்டு தேயிலை தோட்ட அதிகாரி என்ற ஒரே தகுதியில் வேறு எந்த தகுதியும் இல்லாத குடும்பத்திற்குள் அனுப்பி வைத்தனர். அவர்களுக்கு அந்த நேரம் நிலபுலன்களை விற்காது என் கல்யாணத்தை நடத்த வேண்டிய நிற்பந்தம். மாப்பிள்ளை வீடு பார்க்க வந்த போது அவர்களை கொண்டாட வைத்த ஒரே விடையம் நாசரேத் ஆலையம் மட்டுமே.   பெரிய கோவில் அங்கிருந்து பிரார்த்தனையுடனே என் வாழ்க்கையை தள்ளி விடலாம் என்றனர்.

மாமியார் வீட்டில் வந்த ஒரே வாரத்தில் அந்த வீட்டின் லட்சணம் தெரிந்தது. என்னை ஈடாக வைத்து அப்பாவிடம் பணம் பிடுங்க வேண்டும் என்ற நோக்கம் ஒன்றே இருந்தது.  அந்த முதல் மூன்று வருடம் பைத்திய மருத்துவமனையில் இருந்தது போல் தான் வாழ்க்கை நகர்ந்தது.

அந்த கொடிய சூழலில் இருந்து தப்பிக்க வேண்டும் என்று தஞ்சம் புகுந்த இடம் தான் தூத்துக்குடி. அங்கு நான்கு வருட வாழ்க்கை. அத்தான் சில தனியார் அலுவலங்களீல் சாதாரண கணக்கராக வேலை பார்த்தார். வளர்ந்த சூழலில் புகுந்த வீட்டில் எதிர் கொண்ட தரித்திரத்தில் என்னை மீட்டு செல்ல வைத்தது அப்பா கொடுத்தனுப்பிய நகைகள் தான். அப்பா கொடுத்த பணத்தை கிடைத்த உடனே தங்கள் வங்கி கணக்கில் சேர்த்து மாப்பிள்ளை வீட்டார் தங்கள் இருப்பை நிலை நாட்டினர். நியாயம் என்பது பெண் வீட்டில் கொடுக்கும் பணம் வைத்தே கோட்டு சூட், தாலி வாங்கி கல்யாணச் செலவு நடத்துவதே என்றனர் முறைவாதிகள்.

அத்தான் படிப்படியாக வளர்ந்தார் உயர்ந்தார். பல கணிணி சிறு படிப்புகள் முடித்தார். கணக்கு என்றால் பாபாவை அடித்து கொள்ள இயலாது என்று பெயரெடுத்து வந்த வேளையில் ஈனாப்பேச்சி போன்று ஒட்டி கொண்டு விட்டனர் அவர் குடும்பத்தினர்.  அவருடைய சீர் கெட்ட நேரம் நான் உதவியதையோ நான் உடன் இருந்ததையோ நினையாது தாய் விருப்பம் நிறைவேற்ற கத்தார் போயே தீருவேன் என்ற நிலையில் உலகை விட்டே போய் விட்டார்.

எல்லா பிடியும் தாயிடமே அடமானம் வைத்து விட்டு சென்று விட்டார் என்னவர். அந்த தூய அன்பிலும் அந்த இணைபிரியா நட்பையும் அத்தான் தனக்காக பயண்படுத்தி கொண்ட அதிற்ச்சி என்னை விட்டு ஓய்ந்த பாடில்லை. அத்தானாலும் எட்டு மாதம் பொய் சொல்லி மறைக்க  இயலுமா?வீட்டிற்கு வந்து உரிமையுடன் பேசி செல்லும் நண்பர்கள் கூட எங்கள் குடும்ப நலனை பார்க்கவில்லை, அத்தானை வைத்தே தங்கள் நலனையும் தேடி கொண்டனர்.இப்போது அவருக்கு இப்படி ஒரு விபத்து நடக்கும் என்றிருந்தால் நாங்கள் சொல்லியிருப்போமே என முதலை கண்ணீர் வடிப்பதை கண்டேன்.

இனி என் மகன் இல்லாது இவ சம்பளத்தில பிள்ளைகளை எப்படி வளக்க இயலும் என எகத்தாளத்தில் சிரித்த போது நான் நினைத்தேன் பிள்ளைகள் படிப்பு சிலவை ஏற்று விடுவார்கள் போலும் என்று. அத்தானை வழி அனுப்ப வந்த உறவினர்கள் ஆலயம் வந்து ஆலய ஜெபத்துடன் திரும்பினர். ஒரு குழு வந்து  இனியுள்ள வாழ்க்கையில் என்னுடைய நன்னடைத்தை வாழ்க்கைக்கு வேண்டி ஜெபித்து சென்றனர்.

நானும் பிள்ளைகளும் புது உலகை சந்திக்க ஆரம்பித்தோம். வங்கியிலிருந்து கடம் எடுத்து தம்பிக்கு கொடுத்துள்ளாதால் அவர் வைத்திருந்த சிறு சேமிப்பும் என்னால் பயண்படுத்தா இயலாவண்ணம் முடக்கப்பட்டது. முதல் இரண்டு மாதம் என்  உறவினர்கள் பராமரிப்பில் நாட்கள் நகர்ந்தது. என் வேண்டுதல் இல்லாதே என் நண்பர்கள் உதவியும் பெறப்பட்டேன். ஆனால் கடந்த எட்டு மாதம் அவரை அட்டை போல் பற்றியிருந்த தம்பியால் அடக்கத்திற்கு ஏன் எதற்கும் பங்கு கொள்ள மனதில்லை. என்னவரிடம் ஏமாற்றின பணத்திற்கு பதில் தரவும் மனமில்லை.

பெற்ற தாய் கடந்த எட்டு மாதமாக வீட்டு காய்கறி செலவு மின்சாரம் வீட்டை சுத்தப்படுத்த என என்னவரை ஆட்கொண்டவர் எங்களை தூக்கி எறிந்தது போல் பேசி உறவென முறித்து கொண்டார். தொலை பேசி எடுத்தாலும் கதைப்பது இல்லை; அத்தான் நாட்களுக்கு பிரார்த்தனைக்கு அழைத்தால் வருவதில்லை. மகன் கல்லூரி க்கு சேர்ந்த போது விசாரிப்புகள் இல்லை. மிகவும் பக்குவமாக மிகவும் சாதுரியமாக ஒதுங்கி இருந்து கொண்டார். இனி மருமகள் வாழ்க்கை அவர்களுக்கு ஒரு கேள்வி இல்லை. ஆனால் இதே அம்மையார் அத்தான் உள்ள போது தனக்கு மருத்துவ தேவை என்றால் தஞ்சம் அடைவது எங்கள் வீடாகத்தான் இருந்தது. ஒரு கேடு கெட்ட காலத்தை சந்திக்கும் போது; தாயே ஓடி ஒளிந்து கொள்ளும் போது  உறவுகளை எண்ணி என்ன பலன். கடந்து ஆறு மாதமாக ஒரு கைபேசி விசாரிப்புகள் கூட இல்லை, வந்து நோக்கி செல்ல கணவர் உறவுகள் இல்லை என்கிற போது என்ன நினைப்பில் அத்தான் அவர்கள் பெயரில் எனக்கு  ஐந்து லட்சம் கடனை வைத்து சென்றுள்ளார் என்று தான் புரியவில்லை.   

என் மகன்கள் சுய சார்பாக இருக்கவும் நான் என் சொந்த காலில் நிற்கவும் இந்த புரக்கணிப்புகள்  பயண் தந்தது. முதன் முதலாக மின்சாரக்கட்டணம் கட்டும் அலுவலகம் சென்று வந்தேன். சமஒயல் கியாஸ் இணைப்பை பெயர் மாற்ற முயல்கின்றேன். சட்ட நடவடிக்கைக்கு என்ன செய்ய வேண்டும் என முயன்று வருகின்றேன். 

  ஒரு சோதனை என்கிற போது நமக்கு கை கொடுப்பவர்கள் விரலில் எண்ணும் சொந்தங்கள் கூட இல்லை என்பது உண்மையாகுகின்றது. இதில் முக்கிய மன உளச்சல் தருவது மருமகள் என்ற ஸ்தானத்தில் முறை என்ற பெயரில் நம்மை வைத்து  வேலை வாங்கி விட்டு  நம் தேவை என்கிற போது தெருவில் எறிகிற புகுந்த வீட்டை நம்மால் ஒன்றும் செய்ய இயலாது. எங்கிருந்தும் ஒரு ஒத்துழைப்பும் கிடைக்க போவது இல்லை.  கிறிஸ்வ நம்பிக்கை என்ற பெயரில் பொறுத்து, ஜெபித்து கொண்டு இருக்க ஏவல்ப்படுகின்றோம். பெற்ற தாயை எதிர்ப்பதை பெரும் குற்றமாக பார்க்கும் சமூகம்; பெற்ற பிள்ளையை ஏமாற்றும், புரக்கணிக்கும் தாயை கண்டு கொள்வதே இல்லை என்ற வசதியும் இதில் அமைந்து உள்ளது.   ஒரு யுத்தம் இங்கு எப்போதும் பாதிக்கப்படுவது ஒரு சாராரும் ஜெயிப்பது இன்னொரு சாராரும் என்பது நம் இருப்பை பொறுத்தே அமைகின்றது. நம் இருப்பை தக்க வைத்து கொள்வது என்பது நம் கைய்யில் தான் உள்ளது. நம் இருப்பை தக்கவைத்து கொள்ள கட்டின கணவனை கூட நம்பாது நம் வாழ்க்கையை முன் நடத்த வேண்டும் என்பதே வாழ்க்கை பாடம் படிப்பிக்கின்றது. 

இன்று என்னை தாங்குவது என் வேலையும் அதனூடாக பெறும் பணம் என்ற கருவியுமே. என்னவர் உள்ள போது நான் என் வங்கி அட்டையை பயண்படுத்தியதே கிடையாது. ஆனால் இன்று நான் பயண்படுத்தும் போது அதன் விலையை அதன் பெருமையை அதன் பயண்பாட்டை நன்கு உணருகின்றேன். பெண்கள் சுயசார்பாக தன் கையால் பணத்தை பயண்படுத்த தெரியவேண்டிய அவசியத்தையும் நன்கு உணருகின்றேன். ஒரு வேளை அத்தான் உள்ள போதே பணத்தை கையாண்டிருந்தால் அதன் மதிப்பு தெரிந்து; அத்தான், ஏமாறாது தடுத்திருக்க இயலும்.  ஏதோ ஒரு வகையில் கொடுமைக்கார மாமியாரிடம் மட்டுமல்ல அன்பான கணவரிடமும் ஏமாற்றப்பட்டு கொண்டிருக்கின்றோம்.   

மறுபடியும் மறுபடியும் சொந்த வாழ்க்கையை எழுத வேண்டாம் என மனம் கூறினாலும் என்னை போல் பாதிக்கப்படும் பல பெண்கள் அடங்கிய சமூகமாக உள்ளது. நான் எழுதி என் மனக்குமுறைலை வெளிக்கொணருகின்றேன். பல பெண்களூக்கு அதற்கும் வாய்ப்பதில்லை. அவ்வகையில் பல பெண்கள் குடும்ப உறவுகளில் பாதிக்கப்படுவது வெளியில் வர வேண்டும் என்று வேண்டுகின்றனர் . வெறும் ஐந்து வயது குழந்தையுடன் கணவர் வீட்டில் இருந்து துரத்தப்பட்ட பெண்உண்டு. இன்னும் மருமகள் என்ற பெயரில் மாமியாரை மருத்துவமனையில் வைத்து பராமரிக்க வைக்கப்பட்டு துரத்தப்பட்ட பெண்கள் பலர் உண்டு. என்னை எழுதியே தீர வேண்டும் என ச்மீப நாட்களக தூண்டும், துரத்தும் பத்மா என்ற என் சகோதரிக்கு இந்த பதிவு சமர்ப்பணம் செய்கின்றேன்.

அன்பின் சாம்பலில் இருந்து எழும் பீனிக்ஸ் பறவை

விபத்து என்பது நிதம் நிதம் காணும் சகஜ  நிகழ்வாகி விட்ட சூழலில்,  விபத்து எதனால் நிகழ்கின்றது எவ்வாறு தவிற்திருக்கலாம்  என்ற சிந்தனையை விட  விதியுடன் இணைத்து நினைத்து நிம்மதி தேடவே விளைகின்றோம். 

இந்தியாவில் டெல்லிக்கு அடுத்து சென்னை விபத்து அதிகம் நிகழும் இடமாக கருதப்படுகின்றது. வாகனங்கள்  மோதுவதால் உருவாகும் விபத்தால் மணிக்கூறுக்கு 14 பேர் இறப்பதாக தரவுகள் கூறுகின்றன. ”ரோடு பாதுகாப்பு” என்ற தன்னாற்வ தொண்டின் கூற்றின் படி  ஒவ்வொரு நான்கு நிமிடத்திற்கும் ஒரு மனிதர் மரணித்து கொண்டு இருக்கின்றார். 

 NCRB ன் 2014 ஆம் ஆண்டு  கணக்கு ப்படி  நடைபெறும் 4 லட்சத்தி ஐம்பதானிரம் விபத்தால் ஒரு லட்சத்திற்கும் மேல் மக்கள் மரணித்து போக, நாலு லட்சத்திற்கும் அதிகமானோர் காயத்திற்கு உள்ளாகுகின்றனர். WHO வின் கணக்குப்படி கடந்த வருடம் மட்டுமே  2 லட்சத்திற்கும் அதிகமானோர் மரணத்திற்கு உள்ளாகியுள்ளனர்.  இதில் மதியம், மாலை, நேரங்களில் தான் விபத்து அதிகம் நடைபெறுவதாக கணக்கிடப்பட்டுள்ள்ளது. 

எதனால் விபத்து என்பதற்கு அதிவேகம்,  போதையில் வாகனம் ஓட்டுவது, தலைக்கவசம்,  இருக்கை பெல்ட் இல்லாது பயணிப்பது போன்ற காரணங்களை குறிப்பிடலாம். இதையும் தவிற்து பராமரிப்பற்ற ரோடு, செம்மையல்லாத விபத்தை உருவாக்கும் வகையிலுள்ள ரோடு உருவாக்கவும்  மற்றும் ஒரு சில காரணங்களே. . வாகன லைசன்ஸ் பெறாது ஓட்டுவது, சிறு குழந்தைகளை வைத்து ஓட்ட வைப்பது,  வாகனம் ஓட்டும் போது அக்களிப்பிலும் கேளிக்கையிலும் ஏற்படுவது என பல காரணங்கள் உண்டு.  

சமீபத்தில் இது போன்ற பொறுப்பற்ற ஒரு வாகன ஓட்டியால் பின்னால் இருந்து தூக்கி வீசப்பட்டு  தன் உயிரை இழந்தவரின் மனைவி என்ற நிலையில் ஒரு விபத்து என்பது எண்ணிக்கைகளில், ஆராய்ச்சியில் தரவுகளில் ஒதுக்கப்படுவது அல்ல. இதனால் பல குடும்பங்கள் பாதிப்பிற்கு உள்ளாகுவதை அவதானிக்கலாம். என்னவருக்கு விபத்தை உருவாக்கினவர் கூறின காரணம் ’தூங்கி விட்டேன்’ என்பதாகும்.  அவர் ஒரே வார்த்தையில் ’தூங்கி விட்டேன்’ என முடித்ததால் எத்தனை கனவுகள், எத்தனை சந்தோஷங்களை தூங்க வைத்து விட்டார் என வாகனம் ஓட்டும் ஒவ்வொருவரும் சிந்திக்க வேண்டும். நம்முடைய சமூக மாநில சூழலில் உயிர் இழைப்பயும் சந்தித்தது மட்டுமல்லாது இதற்கான சாற்றிதழ் பெற என அந்த குடும்ப உறுப்பினர்கள் அலைக்கடிக்கப்படுவதையும் கண்டு உணரலாம். சோகத்திலும் இது போன்ற நிலையை கடந்து வர மன வலிமை நிஜத்தை புரிந்து கொள்ளும் மனநிலையும் வேண்டும்

ஒரு கல்லூரியில் ஆசிரியையாக பணி புரிந்தும், என்னால் குறிப்பிட்ட நேரத்திற்குள் மரணத்தை பதியவோ சாற்றிதழ் பெறவோ இயலவில்லை. முதல் காரணம் அறியாமை, யாராவது  நமக்காக எடுத்து தந்து விட் மாட்டார்களா என்ற  நற்பாசையே. தன் தேவைகள் உணர்ந்து பாதிக்கப்பட்டவர்களே  சாற்றிதழ்  பெற முயல்வதே சிறப்பாக இருக்கும். இது போன்ற  நெருக்கடியான  கட்டங்களில் பாதிக்கப்பட்டவர்கள்  எளிதாக பெறுவது உபதேசம் மட்டுமாகவே இருக்கும். ஒரு இறப்பு சாற்றிதழ் பெறக்கூட ஐந்து நூறு  காந்தி தாத்தாவை கண்ணியமாக கண்ணில் காட்டும் சூழலே நம் அரசு அலுவலங்களில் நிலவுகின்றது. என்னவர் சம்பவம் நடந்த இடத்தில் மரணித்ததால் பிரேத அறிக்கை சாற்றிதழுடன்  மரண சாற்றிதழ் பெற இன்னும் சிக்கல் உருவாகியது. மரணம் மருத்துவ மனையில் நிகழ்ந்தால் மருத்துவ மனை நிர்வாகத்தின் கீழ் சாற்றிதழ் விரைவாக கிடைக்கும் சூழல் உண்டு. 

அடுத்து மரணித்தவருடைய வாரிசு சாற்றிதழ் பெறுவது. இந்த இரண்டு சாற்றிதழும் எல்லா தேவைக்கும் மிக முக்கியமானது. இறந்தவர் பெயரிலுள்ள கைபேசியை மாற்ற, சமையல் காஸ் பெயர் மாற்ற என  எல்லா தேவைக்கும் இரு சாற்றிதழும் மிக முக்கியமாகும்.  தற்போது இதை கைபற்றித்தர இடைத்தரகர்கள் உண்டு எனிலும் கையில் கிடைக்க  வெகுநாட்கள் காக்க வைக்கப்படுகின்றனர். 

இதையும் கடந்து பாதிக்க்கப்பட்ட்வர்களுக்கு கிடைக்க வேண்டிய அறிவுரைகள் தேவையான நேரம் தேவையானவர்களிடம் இருந்து கிடைக்கப்பெறுவதில்லை. 

எப்போதும் நம்முடன் வசித்த வாழ்ந்த மனிதர் மரணம்   அடையும் போது ஓர் பெரும் வெற்றிடம் நிலவுகின்றது. அதை ஈடு செய்ய யாராலும் முடியாது என்றாலும்   குடும்ப உறுப்பினர்கள் வாழ்ந்தே தீர வேண்டும் என்ற சவாலை சந்திக்கின்றனர்.  இந்த தருணங்களில் தான் ஆறுதல்ப்படுத்த, அக்கறை உள்ளம் என்ற பெயரில் பல பல பயங்களை நம்பிக்கை இன்மையை விதைத்து செல்கின்றனர். அங்கு ஒரு தனிமையுடன் பயமும் பலவீனமும், பிடிப்பு இன்மையும் உருவாகின்றது. 

இனி ஒரு வாழ்க்கை உண்டு அதை வாழ்ந்தே தீர வேண்டும், தேவையற்ற அனுதாபம் காட்டி வருபவர்கள் நோக்கம் பல போதும் சரியானதாக இருக்க வாய்ப்பு இல்லவே இல்லை. முதலில் கவலைப்பட  நேரம் கொடுத்து விட்டு  பின்பு மீண்டு எழ பாதிக்கப்பட்டவர்களே முன் வர வேண்டும். யாரும் தரும் அனுதாபத்தால் வயிற்று பசியை போக்கிட இயலாது தேவைகளை பூர்த்தி செய்ய இயலாது. இது போன்ற தருணங்களில் மிக முக்கிய சொந்தங்கள் ஓடி ஒளிவதும்  பாதிக்கப்பட்டவர்களையே குற்றம் சாட்டும் உரிமையையும் எடுத்து கொள்வார்கள்.

பாதிக்கப்பட்டவர்கள் தங்கள் முக்கிய தேவையை உணர அதை கிடைக்கப்பெற   செயலாக்கமாகும் முற்ப்போக்கானது.  மிக முக்கிய தீருமானங்கள்; விற்பது, உறவுகளை புதுப்பிப்பது, நட்புகளை புதிதாக சேர்த்து கொள்வது எல்லாமே நன்மையை விட தீமையை  விளைவிக்கும். அதனால் சம்பவம் நடந்து ஒரு சில வருடங்களுக்கு 
பல முடிவுகளை தள்ளி போட வேண்டும். விரும்பாதே கிடைத்த  தனிமையை பலன் தரும் வண்ணம் மாற்ற முயலவேண்டும் பாதிப்பிற்குள்ளான நபர்கள்.   

குறிப்பாக நல்ல நாட்களில் நம்மோடு சேர்ந்து பயணித்தவர்கள் சேர்ந்து உண்டவர்கள், நம் உதவியை பெற்றவர்கள் எல்லோரும் ஓடி வந்து உதவுவார்கள் என எதிர் நோக்கக்கூடாது. இருப்பினும் எதிர் பாரா உதவிகள் நமக்கு கிடைக்கும் அதை பயண்படுத்தலாம். எங்கள் வீட்டில் ஓர் பைக், கார் எங்கள் தேவைக்கு இருந்த வாகங்கள் அவர் விபத்துடன் இரண்டையும் இழந்தோம். உடன் பொது பேருந்தில் பயணித்து விரைவில் செல்ல வேண்டிய இடத்தை அடைய இயலாது மிகவும் துன்பத்திற்கு உள்ளானோம். என் மகன் நண்பன் அவன் இரு சக்கர வாகனத்தை மூன்று மாதம் கொடுத்து உதவினான்.


அடுத்த மனிதர்கள் செயல்களை பேச்சுக்களுக்கு முன்னுரிமை கொடுப்பது பெரும் துன்பத்தையே விளைவிக்கும். எந்த சூழலிலும் பெறும் துயர்- பிரச்சினை இருப்பது போல் அதில் சில நல்ல பக்கங்களும் வசதிகளும் இருப்பதை கணக்கில் கொண்டு புதியதை நோக்கி நகருவதே பாதிப்புள்ளாவர்களில் அறிவான செயலாக்கமாகும்.  மற்றவர்கள் இத்தருணத்தில் அவர்கள் வஞ்சம் தீர்க்கவும் மறுபடியும் நம்மை ஒடுக்கி நொறுக்கவே முன் வருவர். 

நம் சமூக சூழலில் பாதிக்கப்பட்டவர் ஆணும் பாதிப்பிற்குள்ளாகினவர் பெண் என்றால் வாயில் அவல் போட்டு பேசவும் அம்போ என அவர்களை தவிக்க விட்டு வேடிக்கை பார்க்க உறவுகள்  நெருங்கிய உறவுகள் தயங்காது. இத கண்டு கொண்டால் முன் நோக்கி செல்லவும் இயலாது.    பதின்ம வயதில் பெற்ற பல நல்லொழுக்க உபதேசங்களை நாம் பெறுவோம். சிறப்பாக ஒரு பெண் என்ற நிலையில் என் குணத்தை கண்ணியமாக வைத்து கொள்ள மற்றவர்கள் உபதேசிப்பது பெரும் கேவலமாக இருந்தது. ஆனால் அதை எல்லாம் தூசி என எடுத்து தூக்கி போட்டு முன் செல்வதாகும் காலச்சிறந்தது. நம் வாழ்க்கை நம் கையில் இதில் மூன்றாம் நபருக்கு இடம் கொடுப்பதே சிறை தான். ஆனால் பாதிப்பிற்குள்ளான பல லட்சம் பெயரில் நானும் ஒருவர் என்ற புரிதலே அடுத்த கட்டத்தை நோக்கி நகர உதவும்.\

மற்று இழப்பில் கிடைக்கும் சாவகாசம், விபத்து மரண குடும்ப நபர்களுக்கு கிடைப்பதில்லை. . எனக்கான வருமான மார்கம், சமூக அந்தஸ்திற்கான வேலை, வளர்ந்த மகன்கள் உள்ள நானே பல இன்னல்களை நேர் கொள்ள வேண்டி வந்தது. தங்களுக்குள் உழலாது மிகவும் நேர்மறையானவர்கள், நம்மிடம் உண்மையான அன்பும் மரியாதை கொண்டவர்களிடம் அறிவுரை பெற்று நகர்வதாகும்  ஆக்கபூர்வமான செயல். . 

இருவர் பேசி முடிவு எடுக்கும் பல காரியங்கள் சுயமாக சிந்தித்து முடிவு எடுக்கல், தன் சுயத்தை அன்பு செலுத்துதல், மதிக்கல், சுயமாக செயலாற்ற விரும்புதல் ஆகும் ஆகச்சிறந்த வழி.   சாம்பலில் இருந்து எழும் பக்‌ஷி போல் மனிதர்கள் எழ வேண்டும். வீழ்ந்து துவண்டு நொறுங்கி கிடப்பது அல்ல வாழ்க்கை மீண்டு வருவதே வாழ்க்கை. போனவர் முன்னே போக, பின்னால் கடமையை முடித்து போக சிறந்த வழியை தேடுவதாகும் யுக்தி. இதில் உணர்வை தள்ளி அறிவை பிடித்து கொள்ளும் போது எடுக்கும் முடிவுகள் எளிதாகின்றது.   

நானும் ஒடிந்த நொடிந்த தனித்த சூழல் கடந்து வர நல்ல நண்பர்கள் உதவினர். அரசு சாற்றிதழ் பெற்று தர, வாழ்க்கையின் நோக்கை உணர்த்த பல நண்பர்கள் உதவினர்.  என்னிடம்  இரக்கம் மொழியால்  பேசியவர்களை விட திடமான பல வழிகளை எடுத்துரைத்தவர்களே மனதில் நிற்கின்றனர்.  அவர்கள் யாவருக்கும் என்  நன்றிகள் மகிழ்ச்சிகள் பல  கூறி சாம்பலில் இருந்து பறந்து உயர்ந்த பீனிக்ஸ் பறவையை மனதில் கொண்டு எழுகின்றேன். 

பாபா அத்தான் இறந்த அன்று அவருக்கு சரியான அளவில் சட்டை கிடைக்கவில்லை என்ற உண்மை இன்னும் மனதை பிசைகின்றது. அவருக்கு செய்யும் பிராச்சித்தம் என்ற வண்ணம் அவர் பெயரால் உருவாகும் சமூக தொண்டு நிறுவனம் வழியாக  விபத்தால் உயர் இழந்தவர்களுக்கு சட்டை வேட்டியை எட்ட வைக்க வேண்டும்.   அகாலத்தில் கால யவனிகைக்குள் மறைந்த என்னவர் ஒரு 100 வருடமாவது வாழ்ந்தது போல் அவர் பெயர் சொல்லும் படி நல்ல சமூக அக்கறை கொண்ட செயல்களுக்கு வழி நடத்த வேண்டும். விபத்து நடந்த பின்பு விபத்தை எதிர் கொள்பவர்களுக்கு   பல விழிப்புணர்வு தகவலகள் , உடன் செய்ய வேண்டிய அணுக வேண்டிய அரசு அலுவலகம் , நிறுவனம் இவை பற்றி எல்லாம் நான் தெரிந்த அறிந்த தகவல்களை பகிர உள்ளேன். இந்த விடுமுறைக்கு நாங்கள் எங்கும் செல்ல வில்லை. என்னவர் நினைவுகளை புத்தக வடிவில் எழுதி முடித்துள்ளேன். விரைவில் புத்தகமாக வெளி  வ்ரும். கார் ஓட்ட கற்று விட்டேன். 

என் மாணவர்கள் வாழ்க்கைக்கு வெற்றி சேர்க்க உதவ வேண்டும், என் மகன்களை  நம்பிக்கை கொண்டவர்களாக, தைரியம் கொண்டவர்களாக உருவாக உதவ வேண்டும். 

இனி தனிமை இல்லை, தனிமை என நினைக்க நேரம் இல்லை, தனிமையிலும் பல இனிமை உண்டு.  விட்டு போன, மேற்கொள்ள வேண்டிய பயணங்கள் நிறைய உண்டு.  யார் அச்சுறுத்தலும் இல்லை. யாருக்கும் பதில் கொடுக்க வேண்டாம். குடும்பம், மாமியார், கடமை,  என்ற சிறை இல்லை. நான் என் மகன்கள், என் கடமை என ராஜாவும் ராணியுமாக என் விளையாட்டை  நானே ஆடி தீர்க்க கிடைத்த தருணத்தை சிறந்த  வழியில் கையாள உள்ளேன்.   நடந்ததும் நடப்பவையும் நடக்க இருப்பவையும்  நல்லவையே!!